ท่ามฯเมือง:อย่าร้องไห้

อย่าร้องไห้ไปเลยเพื่อนรัก...
ปลดน้ำหนักของน้ำตาจากบ่าไหล่
เกิดเป็นคนจักอ้างว้างบ้างเป็นไร
ฟอนโชนไฟจักมอดฟอน ไยร้อนรน

กระแสสมัยก็เช่นนี้แหละเพื่อนรัก...
มันพัดผลักชักกระชากบ้างบางหน
เพื่อนก็รู้เพื่อนเคยหยั่งสังคมคน
จะกังวลไปไยเล่าเจ้าเพื่อนยา

ค่านิยมก็ขมปร่าแหละหนาเพื่อน
จะต้อนจับก็ลับเลือนให้เพื่อนหา
จะไล่ตามก็คร้ามใจ ให้ระอา
มันเปลี่ยนไปเวียนมาประสามัน

จะร้องไห้ไปไยเล่าเจ้าเพื่อนรัก...
หยาดน้ำตาใช่เส้นหลักฯของนักฝัน
ชัยชนะอยู่สุดโต่งโค้งตะวัน
เพียงหมอบสั่นก็อย่าฝันถึงวันใหม่

ก็เพื่อนเคยตบอกเสียอกก้อง
ฮัมทำนองกลองกลั้วระรัวไหว
เพื่อนกำปั้นชันสู้ขึ้นชูใจ
เพื่อนป่าวไปว่าเส้นหลัก 'จักถึงมัน'

เลือดพ่อเพื่อนก็ข้นคลั่กเยี่ยงนักสู้
ต่างแต่อยู่คนละข้างของทางฝัน
คนละถิ่นดินด้าว ดาว,ตะวัน
เลือดบากบั่นใช่พลันจางเมื่อห่างลา

เพื่อนเคยฝันจะเป็นนักสู้มิใช่หรือ?
จึงลาคอนรอนขื่อ แสวงหา
นามันล่มจึงล้นพ่ายจึงขายนา
หนีมาไถหว่านกล้าที่นาคร

ก็เช่นนี้แหละหนาอารยะ
ไยยี่หระจะฟูมฟาย ไยทอดถอน
เร่ระหก ผกผิน บินแรมรอน
เพื่อล้มนอนสะอื้นสั่นกระนั้นหรือ?

เพื่อนยาเจ้าเพื่อนยาเอ๋ย...
นักเดินทางใช่ไม่เคยกระเหี้ยนหือ
เขาทุ่มโหมแรงสุดดุจกระบือ
และเขาถือรอยล้มช้ำ เป็นย่ำย่าง

มันเป็นเช่นนี้แหละเพื่อนรัก...
วิถีทางอันหน่วงหนัก นักแผ้วถาง
เมื่อออกเดินเกินกำลังจะหยั่งทาง
จึงล้มลงจึงหลงบ้างในบางครั้ง

จะร้องไห้ไปไยเล่าเจ้าเพื่อนรัก...
ก็ใช่จักโลกบิดเบี้ยวจะเหลียวหลัง
ยุคสมัยก็ปราดเปรียวเกินเหลียวฟัง
ค่านิยมหรือจะนั่ง,ตั้งตารอ

ปาดน้ำตาเสียเถิดหนาเพื่อนยาเพื่อน
เช็ดรอยเปื้อนและเบือนหน้าเถิดข้าขอ
หนึ่งหัวใจที่ผงาดอาจไม่พอ
ขอเศษใจจะไปต่อ ก็พอใจ

เมฆขาวขาวยังพราวฟ้าอยู่หนาเพื่อน
ตะวันเลื่อนยังฟ้าแดงแลแสงใหม่
พลังศรัทธาจะค้นหาผู้มาไกล
และกลีบกล้าจะแทงใบในป่าปูนฯ


ถึงมิตรนักแรมรอน

ที่คั่นหนังสือ