ช่องามการะเกด

งามแสนงาม ท่ามกลาง นักช่างฝัน
งามจวบวัน กลีบจะราน ก้านเหี่ยวเฉา
งามกระทั่ง จวบจนวัน ที่ไร้เงา
ช่อของเจ้า ยังงดงาม ข้ามคืนวัน

การะเกด เจ้าเฉดเช่น ดอกไม้หอม
ใครได้ดอม ได้ดมเจ้า คงเฝ้าฝัน
ใครได้เห็น ก็อยากเป็น กวีประพันธ์
เพื่อจะบรร ยายความงาม อร่ามใจ

ประดับช่อ บรรจงทอ "ช่อการะเกด"
ด้วยดวงเนตร ที่มองดาว พราวไสว
มือน้อยน้อย ค่อยค่อยเขียน ค่อยเพียรไป
เผื่อจะได้ เรื่องสั้นสั้น อันสมบูรณ์

เพียงหนึ่งช่อ กลับเกิดก่อ หน่อความคิด
คิดผลิต เรื่องต่อต่อ ก่อจากศูนย์
ขีดเรื่องเล่า และเรื่องเรา จนเพิ่มพูน
จนจากศูนย์ กลายเป็นสิบ เพียงพริบตา

คือแรงใจ เปลวไฟฝัน ในวันเก่า
กระตุ้นเร้า ทุกห้วงจิต คิดศึกษา
กลิ่นน้ำหมึก กลิ่นกระดาษ และปากกา
กลิ่นช่อกา ระเกด ดั่งเวทมนต์

ฝนโปรยสาย ปลายฤดู สู่อดีต
ใครช่างขีด เส้นสายฝัน อันสับสน
ย้อนอดีต ขีดเส้นฝัน บรรดาลดล
เมล็ดฝน ชุบชีวา การะเกด

แด่การกลับมาของช่อการะเกด