สัตว์ร้าย(ร้อยแก้วห่อร้อยกรอง)

ผมทิ้งตัวลงนั่งด้วยลมหายใจที่รัวถี่ยิบ สายตาจับจ้องไปยังข้าวของที่กระจัดกระจาย รู้สึกเจ็บแปลบที่สันมือขวา เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลเข้าซอกนิ้ว สู่ฝ่ามือ ผมคลายมือที่กำแน่นออก กรามยังขบเน้น อะไรบางอย่าในตัวผมกำลังตระหนก! เสียงโหยหวนนั้นไม่ใช่ภาษามนุษย์ แต่ทว่าผมก็ยังจับความรู้สึกที่โหยหาอย่างบ้าคลั่งนั้นได้ ผมชันกายลุกขึ้นหลังจากที่ลมหายใจเข้าสู่อารามปกติ ภาพเบื้องหน้าคือเงาจำแลง เงาร้าวของกระจำพาดทับร่างเสมือนจริงของผม มันมองหน้าผม ผมมองหน้ามัน ขณะจิตที่ผมพิจดูดวงตาในกระจกร้าวนั้นผมเห็นความเศร้าที่สุดแสนจะพรรณนา ดวงตาคู่นั้นดูปวดร้าวราวกับสัตว์ตัวเดียวที่เหลืออยู่ในป่านรก ความกร้านและว้าเหว่ระคนกันอย่างแยกไม่ออก นานแสนนานที่ผมจ้องหน้าต่างหัวใจคู่นั้น และภาพนิยายเรื่องยาวก็เริ่มคล้อยผ่านม่านตา ขาว-ดำ

ละอองฝนชนแก้มเรื่อเมื่อยามสาย
แต้มระบายแก้มขาวนวล ตาชวนฝัน
กลิ่นยุพิณจรุงกายพริ้วพรายพรัน
กลิ่นเจ้านั้นหอบอบอวล รัญจวนใจ

เธออิงกายแนบรักที่ตักฉัน
สบตากันเช่นคู่รักสมักสมัย
น้อมแก้มเจ้าเข้ามาแนบแทบอุ่นไอ
จุ่มพิตไว้เพื่อประดับ ประทับตรา

ผมค่อยๆปิดตาลงปล่อยให้หยาดน้ำหยาดหนึ่งไหลผ่านแก้ม สัตว์ร้ายเริ่มกู่เสียงสอื้นราวกับว่ามันได้ล่วงรู้ความจริงที่แสนโหดร้าย ผมปาดน้ำตาด้วยฝ่ามือที่กรังเลือด ชายจำแลงในกระจกร้าวเริ่มร่ายบทร่ำให้เค้าหน้านั้นดูซูปโทรมราวกับปิศาจร้ายที่ไม่ได้เสพกุศล เสียงสอื้นที่เย็นเยือกนั้นดูช่างร้าวกว่ารอยกระจก อีกครั้งที่นัยตาของเราสบกัน และบทนิยายตัดไปสู่ฉากสุดท้าย

ละอองฝนชนแก้มเรื่อเมื่อยามบ่าย
เธอย่างกายด้วยใบหน้า ไม่พาฝัน
ฉันทักถามถึงความใน "อย่างไรกัน"
เธอว่าฉัน ไม่ใช่ชาย ที่หมายปอง

อยู่กับฉัน เหมือนทุกวัน มีแต่เหงา
ทุกเรื่องเรา ไม่เข้ากัน "ฉันหม่นหมอง"
จะร่วมฝัน ได้อย่างไร "ให้ลองมอง"
"ในเมื่อท้อง ฉันยังโหย และโรยแรง"

เธอว่าฝันฉันแสนไกล ยากไปถึง
จะขาดผึ่ง เสียคราใด ให้แอบแฝง
ฉันไม่อยาก รักต่อไป ด้วยใจระแวง
มันเหือดแห้ง แร้งรัก "จักขอไป"

หนึ่งเดือนมาแล้วที่ผมนอนไม่หลับ ผมเอื้อมมือหยิบกรอบรูปที่พื้น ขว้างภาพถ่ายของเธอเมื่อครั้งที่สัญญาว่าจะร่วมฝัน เธอจากผมไปแล้ว ใยเธอไม่คืนหัวใจผมมา....สุดที่รัก