แต่งไม่ออก

พริ้วลมโบกสายอย่างหน่ายเหนื่อย
ล่องลอยเรื่อยเรื่อยอย่างเฉื่อยช้า
วาดกลอนเป็นเส้นสายปลายปากกา
ปลิดอารมณ์ปรารถนาของอารมณ์

นิ่งนิ่งนั่งนึกอย่างตรึกตรอง
ท่วงทำนองขาดเสนาะไม่เหมาะสม
รอยกวีก้าวบทนำคำไม่คม
ไม่เกลียวกลม ไม่สัมผัส ไม่รัดความ

วางปากกาหัวใจล้าไม่พาฝัน
อารมณ์นั้นหายไปไหนให้คิดถาม
ตาคู่นี้เคยน้อมรับกับความงาม
และแต่งตามห้วงหัวใจได้ทุกที

ปากกาสดุด จะขุดคำ ก็จำกัด
อัตคัด หมดจินตนาการณ์ม่านวิถี
วางปากกาทิ้งกระดาษขาดกันที
สดุดีแด่ดวงตาที่พร่ามัว