วัตถุอารมณ์

ก้องกึกระทึกช่วงท่วงน้ำหนัก
จักประจักหนักหน่วงถึงดวงฟ้า
กระชากกรีดรีดพื้นพสุธา
น้ำปากกาเพียงสั่งสมอารมณ์เรา

ระทึกท่วงช่วงชั้นอันบรรเจิด
ล่วงละเมิดถึงแดนสรวงของห้วงเหงา
ขุดอารมณ์บ่มวิญญาณวานวันเยาว์
ดึงความเขลาของสังคมระทมระยำ!

สูดความสุขทุกห้วงยามที่งามยิ่ง
ลากสรรพสิ่งที่งามเพริศอย่างเลิศลำ
นึกวรรคทองของกวีวจีคำ
ฉุดความช้ำของฤดีที่รักร้าง

พิจความหิวเด็กน้อยใหญ่ไร้ยถา
โกยอารมณ์ไร้ศรัทธาที่ว้าอ้าง
ดึงความคิดที่ว้าวุ่นที่หมุนคว้าง
และเสกสร้างความหมองมัวในตัวตน

ก้องกึกให้ทึกท่วงช่วงความคิด
บรรจงปลิด "อารมณ์กวี" ทีละผล
"สะท้อนสังคม" "เศร้า" "โหยหา" ระคนปน
เพียงหวังยล อารมณ์เรา ในเงากวี

บนรถเมล์