ความงามที่งามยิ่ง

ใต้ฟ้าครามยามฟ้าแจ้งแสงผ่านหมอก
แว่วเสียงบอกระลอกลมกระซิบเสียง
เจ้าดอกหญ้าขานขับรับสำเนียง
น้ำค้างเอียงหลบแสงทองใต้ท้องใบ

นกกระจอกจ้อยจิ๊บกระจิบกระรอก
กระเซ้าหยอกชุลมุลวุ่นกันใหญ่
แข่งกันใต่ไหววับขยับไว
แข่งว่าใครได้ผลหมากอันมากมาย

ฉันนั่งเหม่อและเผลอยิ้มที่ริมปาก
ในความหลากที่งดงามด้วยความหมาย
จวบกระทั่งหยดน้ำค้างที่พร่างพราย
เริ่มสลายด้วยแสงแดดที่แผดไอ

ฉันนั่งเหม่อและเผลอยิ้มที่ริมแก้ม
ใครหนอแต้มความวิจิตรได้พิสมัย
มองจากตาแต่มันพร่ามาสู่ใจ
ช่างสดใสไปถ้วนทั่วทั้งตัวตน