รังนอน

แรกเริ่มเติมรักทายทักอรุณ
กลิ่นกรุ่นอุ่นไอ ณ.ใต้แสง
ฉายตะวันพลันแผดแดดสีแดง
น้ำค้างแห้งอย่างเช่นเคยระเหยไอ

โปรยแสงปลุกผู้อ่อนล้านิทราฝัน
รับพลังดวงตะวันของวันใหม่
สายลมหอบละอองดินจากถึ่นไกล
แม่น้ำไหลไหวหลากจากลำเนา

ทิวาใหม่กรุ่นไอกลิ่นอกบ้าน
กลิ่นดินลาน สาบควาย ดอกไม้เขา
พริ้มตาฝัน มั่นคำนึง "คิดถึงเอา"
แต่ยังเหงา ยังว้าง กลางนคร

ตะวันสายฉายแสงแรงเอื่อยเอื่อย
ขับความเมื่อย ด้วยท่วงที ที่ทอดถอน
กี่ขวบวัน ฉันจะได้ "คืนรังนอน"
"หนุนตักหมอน" นอนตักแม่ แม้เพียงคืน

9 ก.ค. วันแรกบนโลกใบนี้