ปลดอารมณ์

ฟ้าช่างคราม ยามมอง ที่ท้องฟ้า
ดอกดาหลา ปลิดก้าน หลุดรานร่วง
ลมพยุง ให้ลอยอ้าง หมุนคว้างควง
ก่อนจะร่วง ทาทาบ ระนาบดิน

สรรพสิ่ง สนิทนิ่ง ทุกกิ่งก้าน
นานแสนนาน ฉากนั้นหยุด ดุจภาพศิลป์
จวบกระทั่ง อารมณ์ซ่าน ทยานบิน
จึงหลั่งริน หยาดน้ำหมึก อย่างตรึกตรอง

ทีละคำ ทีละถ้อย ค่อยร้อยเรื่อง
หวังปลดเปลื้อง จินตนาการ ผ่านสมอง
ไร้สัมผัส ไร้วรรคช่วง ท่วงทำนอง
เพียงสนอง แด่ความงาม ตามอารมณ์

ผ่านวานวัน และวันวาน ม่านอดีต
ความประณีต ยังอ่อนหัด สัมผัสประสม
แง่กวี ไม่อ่อนไหว ไม่ภิรมณ์
แง่คำคม ไม่ชวนฝัน ชั้นห่างไกล

ทีละก้าว ทีละถ้อย ค่อยร้อยเรื่อง
เพียงปลดเปรื้อง ห้วงฤดี ที่อ่อนไหว
ชั่งสัมผัส ชั่งคล้องจอง ชั่งปะไร
ใช้หัวใจ บรรยายเรื่อง เปลื้องอารมณ์