6 ส.ค. 2550

สวัสดีสายฝน

พร่างหยาดพร่ำฉ่ำชื่น ณ ผืนฟ้า
สู่ธาราชุบชีวีทุกที่ถิ่น
สู่กระแสคดเคี้ยวเลี้ยวไหลริน
สู่ธารสินและแทรกผ่านม่านผืนทราย

ชอุ่มสายปลายฟ้าราตรีหนึ่ง
กระจ่างถึงอรุณรุ่งฟุ้งถึงสาย
เกร็ดละอองลอยระรินกลิ่นกำจาย
แผ่ขยายทั่วชายคา มหานคร

แผ่วกลิ่นดินลอยระเรื่อเจือกระแส
หมายมอบแด่ทุกชีวี ที่บ้านหนอน
ฟ้ากระจ่างร่างวจีกวีกลอน
ฟ้าอ่อนอ่อน ลมหวิวหวาม แต่งตามใจ

แด่สายฝนแรกของฤดู
เขียนโดย ที่

1 ความคิดเห็น:

DiN กล่าวว่า...

สายแล้วสวัสดิ์ขอรับท่านคั่นฯ

ขอบพระคุณที่แวะเยือนกระท่อมน้อย
ข้าพเจ้าห่างหายไปเพราะพยายามจะเข็นนิยายให้จบ
ครั้นกำลังจะจบอยู่มะลอมมะล่อพัดลมคอมพ์มาพังเสียอีก การอยุ่ชนบทสามารถทำเรื่องง่าย ๆ ให้เป็นเรื่องยากอย่างไม่น่าเป็นไปได้ ต้องใช้เวลาร่วมเดือนกว่าจะได้เจ้าพิมพ์ดีดราคาแพงกลับมา ข้าพเจ้าจำหยุดขีดเขียนไปเสียหลายนาน (พยายามเขียนด้วยดินสอแต่ไม่สำเร็จ นิ้วไม่ไปสมองไปเขยื้อน)

ขอบพระคุณไมตรีอักษรจากท่านที่เตือนให้รู้ว้าสายใยมิตรภาพยังคงเชื่อมโยงเหล่าเราไว้

ความรู้สึกข้าพเจ้าหาได้แตกต่างจากท่านสักเท่าไร ครั้งหนึ่งข้าพเจ้าเคยสนุกอยู่กับการรับแรงสะท้อนจากหมู่มวลสหายหนอนที่นับถือ ก่อคลื่นอักษรสะท้อนกลับกันไปมาเป็นที่เพลิดเพลินนัก ครั้นเหล่าท่านที่นับถือห่างหายไป ข้าพเจ้าก็พลอยเฉาเหมือนฮะเก๋าไร้น้ำเชื่อม (แต่เอ...ฮะเก๋านี่มันอะไรอ่ะท่าน?)เอาใหม่! เหมือนไม้หน้าแล้ง ยืนแห้งไร้ลมฝันพัดผ่าน ข้าพเจ้าพลอยเขียนไม่ออกคิดไม่เข้า จนต้องก้มหน้าเสียบห่อผ้ากับปลายไม้สะพายบ่าจรลีออกจากบ้านหนอน พเนจรร่อนเร่เจอทำเลไหนน่าอยู่อาศัยก็ปักเสามุงหลังคาจากพอได้หลบแดดฝน นั่งปั้นอักษราปฏิมากรรมที่ไม่เป็นรูปเป็นร่างอันใดอยู่วันวันพอได้หล่อเลี้ยงหัวใจชุ่มชื่น

การกลับเข้าไปบ้านหนอนเป็นระยะด้วยความผูกพันโหยหา กับบรรยารมณ์เดิม ๆ ที่ไม่มีวันคืนกลับมา กับความคิดถึงศิษย์พี่ที่นับถือที่หัวใจเขาแลเธอช่างงดงามกระไรปานนั้น แลศิษย์น้องเช่นท่าน แลท่านขุนแสนที่ช่วยรักษาเติมต่อวรรณศิลป์ในบ้านหนอนไว้

ดีใจที่ได้เจออาศรมกวีแห่งท่านอันข้าพเจ้าจักสามารถแวะทักทายยามรำลึกถึง
เช่นเดียวกัน กระท่อมซอมซ่อยินดีต้อนรับท่านเสมอ ส่วนคุณผู้หญิงไปรษณีย์นั้นข้าพเจ้าไม่ค่อยได้ใช้เพราะเน็ตข้าพเจ้าช้ามาก(ถึงมากที่สุด)

เราต่างเป็นแรงสะท้อนของกันและกัน ชื่นชมกันและกัน แลต่างศรัทธาในคุณค่าวรรณศิลป์ ขอได้รับรู้เถิดว่าบทกวีแห่งท่านก็เป็นดังหยาดน้ำเย็นราดรดให้เมล็ดอักษรซอมซ่อของข้าพเจ้าบังอาจผุดหน่อแตกใบเลี้ยงหงิก ๆ งอ ๆ ออกมายลโลกเช่นกัลล์

นับถือ
นับถือ

ดิลล์

7 สิงหาคม 2550 เวลา 10:34

แสดงความคิดเห็น

สมัครสมาชิก: ส่งความคิดเห็น (Atom)