หลับตาอย่างตาหลับ

กาลครั้งที่ยังจำในสำนึก
ในค่ำดึกของคืนค่ำฉ่ำกระจ่าง
ริมนที ณ ที่จัทร์ผันอีกร่าง
กลมสว่างเหลืองอร่ามยามราตรี

สรรพสิ่งนิ่งเงียบอย่างเรียบง่าย
ฟุ้งกำจายกลิ่นพฤกษาพนาศรี
เงาพระจันทร์แหวกว่ายสายนที
แมลงกวีขับห้วงช่วงสำเนียง

เจ้าบอนใบไหวรับขยับก้าน
ลมประสานขานขับสำทับเสียง
บทลำเนาเคล้าคลุกทุกความเรียง
อย่างพร้อมเพรียงบทบรรเลงเพลงลำเนา

รุ่งอรุณกำเนิดใหม่ในบัดนั้น

ดวงตะวันเริ่มอิงกอดกับยอดเขา

คลี่กลีบแดดทักทายหมอกอย่างหยอกเย้า

ก่อนแทนเงาที่มืดดำของค่ำคื

ตาหนอตาช่างหนักหนาและล้านัก

ใคร่ขอพักประเดี๋ยวหนึ่งสักครึ่งตื่น

หากสนิทในนิทราข้าไม่ฝืน

เต็มใจคืนทั้งดวงใจให้ความงาม